استردن

(مصدر متعدی) [قدیمی] [estordan] = ستردن: ♦ از جا نَبَرد چیزی آن را که تو جا دادی / غم نسترد آن دل را کاو را ز غم «استردی» (مولوی۲: ۹۲۴).