(اسم) [پهلوی: abr] [abr] ۱. (هواشناسی) بخارهای غلیظ‌شده یا تودۀ قطرات آب و ذرات یخ معلق در جو که از آن‌ها باران، برف، و تگرگ می‌بارد: ♦ تا نگرید ابر کی خندد چمن / تا نگرید طفل کی جوشد لبن (مولوی: ۶۷۸)، ♦ ابر ا گر آب زندگی بارد / هرگز از شاخ بید بر‌نخوری (سعدی: ۶۱). ۲. اسفنج دریایی یا مصنوعی که برای شست‌وشو، تمیز کردن، و مانند آن به کار می‌رود. ⟨ ابر استراتوس: (هواشناسی) نوعی ابر باران‌زا به شکل نوار دراز.

(حرف اضافه) [پهلوی: apar، مقابلِ پایین] ‹بر› [قدیمی] [abar] ۱. بالا؛ زبر. ۲. بر: ♦ بزد نای رویین ابر پشت پیل / جهان شد ز لشکر چو دریای نیل (فردوسی۲: ۷۰۷). ۳. به. ۴. با.