بیع عهدی که در برابر بیع تملیکی به کار میرود، بیعی است که در آن تملیک و تملک به صرف ایجاب و قبول صورت نمیگیرد، بلکه طرفین به موجب عقد ملتزم به انجام یک تعهد میشوند، مانند تعهد بایع در بیع کلی. هرچند برمبنای ماده ۱۸۳ قانون مدنی، که هرگونه عقد را نوعی تعهد میداند، تقسیم بیع به عهدی و تملیکی دشوار به نظر میرسد، ولی از آن جهت که عقد بیع اصولاً موجب تملیک است تفکیک مزبور بی فایده به نظر نمیرسد.