اپیکوریسم

(اسم) [فرانسوی: épicurisme] (فلسفه) [apikurism] ۱. اصول حکمت اخلاقی اپیکور که خیر را منحصر به درک لذت درونی و آرامش می‌دانست. ۲. مکتبی که غایت مطلوب زندگی بشر را لذت جسمانی و خوشی می‌داند. Δ برگرفته از نام اپیکور، فیلسوف یونانی (۳۴۱ ـ ۲۷۰ قبل از میلاد).