(اسم، اسم مصدر) [عربی: استعارَة] ‹استعارت› [esteāre] ۱. (ادبی) در بدیع، استعمال کلمه‌ای در غیر معنی حقیقی خودش بر سبیل تشبیه یعنی آوردن مشبه یا مشبهٌ‌به در کلام و حذف طرف دیگر، مانندِ این جمله: ماهی را دیدم سر از دریچه بیرون کرد. Δ ماه در این جمله به‌جای کلمۀ محبوب، معشوق، یا زنی زیبا به کار رفته است. ۲. (اسم مصدر) [قدیمی] عاریت گرفتن؛ قرض گرفتن.