(اسم مصدر) [عربی] [estetrād] ۱. (ادبی) در بدیع، خارج شدن شاعر از مطلب و سپس برگشتن به موضوع اول، مانندِ این شعر: حسن تو نادر است در این وقت و شعر من / من چشم بر تو و دگران گوش بر من‌اند (سعدی۲: ۴۲۷) و یا: عشق می‌ورزم و امّید که این فنّ شریف / چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود (حافظ: ۴۵۷). ۲. [قدیمی] بیان کردن مطلب در زمان مناسب.