(اسم مصدر) [عربی] [esteslāh] ۱. (فقه، حقوق) استدلال در حکمی که قاضی بنا به مصلحتی استنباط کند و به آن رٲی بدهد. ۲. [قدیمی] به دنبال صلاح کار بودن؛ نیکویی خواستن.