(صفت) [عربی] [قدیمی] [arib] عاقل؛ خردمند؛ دانا.

(صفت) ‹اریو، وریب› [orib] ۱. کج؛ خمیده. ۲. (قید) به‌صورت کج: کمد را اریب گذاشته بود. ⟨ بر (به) اریب: [قدیمی] (قید) به‌صورت مایل و کج: ♦ یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب / یک قدم چون پیل رفته بر اریب (مولوی: مجمع‌الفرس: اریب).