(اسم) [عربی، جمعِ بِکر] [قدیمی] [abkār] ۱. = بِکر ۲. (صفت) [مجاز] تازه؛ بدیع.

(اسم) ‹ابکاره› [قدیمی] [abkār] ۱. کشت‌و‌زرع؛ کشاورزی: ♦ چو ورزه به ابکار بیرون شود / یکی نان بگیرد به ‌زیر بغل (ناصرخسرو۱: ۳۲۱). ۲. مزرعه: ♦ دریغ سی‌وسه باره زر و دروازه ده / دریغ حایط و قصرم زمین و ابکارم (سوزنی: ۶۴).