[اِ حَ] (ع مص) رجوع به اباحت شود.

(اسم مصدر) [عربی: اباحَة] ‹اباحت› (فقه) [ebāhe] ۱. مباح کردن؛ حلال دانستن؛ جایز شمردن؛ روا دانستن. ۲. مشترک دانستن اموال و املاک.

اِباحه از ریشهٔ «بَوح» و «بُؤوح» به‌معنی اجازه دادن است و به فعلی گفته می‌شود که بر اِتیان و ترک آن، پاداش و کیفری بار نیست. اباحه از مفاهیم پراهمیت در فقه، شریعت، و حقوق اسلامی است. اباحه یعنی اجازهٔ تملک. این اجازه را گاهی مقنِّن مستقیماً می‌دهد؛ مانند اجازهٔ تملک مباحات در مادهٔ ۱۴۷ قانون مدنی، و گاهی شامل قصد و انشای مالک است؛ مثل نثار مال در عروسی یا اذن در نهادن سرِ تیر بر سرِ دیوار که مصداق اباحهٔ تملک منافع است.