(اِ) [ فر. ] (اِ.) ۱- مکتب فلسفی منسوب به اپیکور فیلسوف یونانی. ۲- مکتبی که هدف زندگی را درک لذات جسمانی و خوش باشی می‌داند.

(اسم) [فرانسوی: épicurisme] (فلسفه) [apikurism] ۱. اصول حکمت اخلاقی اپیکور که خیر را منحصر به درک لذت درونی و آرامش می‌دانست. ۲. مکتبی که غایت مطلوب زندگی بشر را لذت جسمانی و خوشی می‌داند. Δ برگرفته از نام اپیکور، فیلسوف یونانی (۳۴۱ ـ ۲۷۰ قبل از میلاد).

اپیکوریسم یا اپیکوریانیسم که به فلسفه لذت یا لذت گرایی ترجمه شده‌است یک نظام فلسفی بر اساس آموزه‌های فیلسوف یونان باستان، اپیکور است که حدود ۳۰۷ سال پیش از میلاد پایه‌گذاری شد.