[اَ ذَ لُلْ عُ مُ] (ع اِ مرکب)زبون ترین هنگام عمر که زمان پیری است. آخر عمر و آن بدترین عمر است که در آن عقل از کلانسالی بازگردد و صاحب آن از ثمرهء علم که تفکر در آیات است و قیام بموجب شکرش عاجز ماند و آن هفتادوپنج یا هشتاد یا نود است. (منتهی الارب) : و مِنکم مَن یُرَد الی ارذل العُمُر. (قرآن 16/70).

(اسم) [عربی] [قدیمی] [arzalolomr] زمان پیری. Δ به مناسبت اینکه زبون‌ترین هنگام عمر است و انسان از تفکر، تعقل، و عبادت عاجز می‌ماند.