[اَ دَ] (ص نسبی) منسوب به اردلان. رجوع به برهان الدین و لباب الالباب ج 1ص 245 و 246 شود.
گویش اردلانی یکی از گویشهای زبانهای کردی است از دسته کردی میانی که در منطقه اردلان در استانهای کردستان، کرمانشاه و آذربایجان غربی رایج است. محدوده تکلم به گویش اردلانی شهرها و روستاهای سنندج، کامیاران، دیواندره، دهگلان (لیلاخی)، مریوان، سقز (تیلکو)، بیجار و قروه در استان کردستان، روانسر و بخشهایی از شهرستان سنقر و کرمانشاه در استان کرمانشاه و تکاب و شاهین دژ در استان آذربایجان غربی است. زبان کردی مجموعهای از گویشها و لهجههای ویژهای است که جزو گروه زبانهای ایرانی جدید شاخه شمال غربی محسوب میشوند. کردی کرندی از زبان کُردی جنوبی، نزدیکترین گویش از دسته گویشهای کُردی جنوبی به گویش اردلانی از دسته مرکزی کردی است، و این گویش از محدود گویشهای کردی جنوبی است که در اصطلاح زبان شناسان به آن گفته میشود.