[اَ] (اِخ)(1) یکی از پادشاهان بنی اسرائیل که در 918 ق. م. بسلطنت رسید و باغواء زن خویش مسما به ایزابل به الههء بعل گروید و معبدی برای آن بُت بساخت و او نسبت به حضرت اِلیاس جور و ستم فراوان روا داشت. پس از 20 سال سلطنت راندن، پادشاه آرام موسوم به بن هدد با وی جنگی درپیوست و اخاب در آن جنگ کشته شد. (قاموس الاعلام).

اَخاب پسر عُمری پادشاه اسرائیل از پادشاهان ذکر شده در کتاب مقدس است. اخاب بن عمری بر اسرائیل در سامره بیست و دو سال سلطنت نمود. و اخاب بن عمری از همهٔ آنانی که قبل از او بودند در نظر خداوند بدتر کرد. پس از مرگ او، پسرش اَخزیا جانشین وی شد.