[اِ عَ شَ] (ص نسبی، اِ مرکب)منسوب به اثناعشر. || نام یکی از امعای دقاق و آن معائی است متصل به بن معده دارای دهانه ای که آن را بوّاب نامند و از آن روی آن را اثناعشری گویند که طول آن به اندازهء دوازده انگشت مُنضمّهء صاحب آن میباشد. مؤلّف کشاف اصطلاحات الفنون گوید: در اصطلاح پزشکان اسم روده ای است که به قعر معده اتصال دارد. و آن را دهانه ای است که پهلوی معده واقع شده. و آنرا بوّاب (دربان) خوانند(1). فضلات معده را از دهانه از معده بسوی روده دفع کند. این روده در مقابل مری جای دارد. و مری برای دخول غذا در معده آفریده شده. این روده برای خروج فضلات از معده است و وجه تسمیهء آن به اثناعشری آن است که درازای آن بمیزان قطر دوازده انگشت آدمی است که در جانب یکدیگر قرار گرفته باشد چنانچه در بحرالجواهر بیان شده. || بروج و کواکب دوازده گانه را هم بدین نام خوانند. || و نزد منجمان اسم قسمتی است از دوازده اقسام یک برج. و آن چنان است که هر برجی را به دوازده قسمت کرده اند. هر قسمتی دو درجه و نیم باشد پس قسم اول بهر صاحب بیت بود و قسم دوم بهر صاحب برج دوم که بعد از آن برج باشد همچنین به دوازده برج داده شود. این در شجره گوید. و این را در پارسی دوازده بهره گویند. || شیعهء دوازده امامی.

(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) دوازده امامی.

(صفت نسبی، منسوب به اثناعشر) [عربی. فارسی] [e(a)snāašari] گروه بزرگ شیعه که به دوازده امام معتقدند؛ دوازده‌امامی؛ اثناعشریه.

شیعهٔ دوازده‌امامی یا شیعهٔ اثنیٰ‌عشری یکی از مذاهب امامیه است که به امامت ۱۲ امام پس از محمد باور دارند. شیعه دوازده امامی حدود ۸۵ درصد از شیعیان را تشکیل می‌دهد. آنها معتقد هستند حجت بن الحسن، آخرین امامشان، در غیبت زندگی می‌کند و به عنوان مهدی موعود همزمان با ظهور دوم عیسی، ظهور خواهد کرد.