(اِ بْ نُ سْ سَ) [ ع. ] (ص مر.) راه نشین، مسافر تهیدست.

(اسم) [عربی، جمع: اَبناءُالسَّبیل] ‹ابن‌سبیل› [مجاز] (فقه) [ebnossabil] مسافری که در شهر خود بضاعت و سروسامان دارد اما در سفر بی‌چیز و تهی‌دست مانده و توانایی بازگشت به شهر خود ندارد و مستحق زکات است؛ درراه‌مانده.