در لغت به معنای وا داشتن کسی به انجام کاری که خلاف میل او باشد آمده و در اصطلاح فقهی و حقوقی عملی است تهدید آمیز که از طرف شخصی به دیگری برای وا داشتن وی به انجام عمل حقوقی مورد نظر اکراه کننده عنوان شده است.

اکراه یا بیزاری از چیزی، وادار کردن دیگری به انجام یا ترک کاری است که از آن کراهت و بیزاری دارد. تفاوت اصلی اجبار و اکراه در این است که در اکراه اراده شخص سلب نشده و او آزادی و اختیار را دارد ولی نتیجهٔ عدم تبعیت از خواست اکراه‌کننده به‌قدری وخیم است که شخص تسلیم او می‌گردد. در واقع شخص اکراه‌شده فاقد رضایت و شخص مجبور فاقد قصد و اراده است.