[اِ] (ع مص) سوگند دادن. (تاج المصادر) (منتهی الارب). || احلاف غلام؛ تجاوز کردن او ایّام نزدیکی بلوغ را. || اِحلاف حلفاء؛ رسیده گردیدن دوخ. || مااَحلف لسانه؛ چه تیز و فصیح است زبان او. (منتهی الارب).

[اَ] (ع ص، اِ) جِ حِلف و حلیف. هم عهدان. || (اِخ) احلاف در شعر زهیر، قبیلهء اسد و غطفان باشد، لانّهم تحالفوا علی التناصر. (منتهی الارب). || قومی از ثقیف چه ثقیف شامل دو فرقه است: بنومالک و احلاف. (منتهی الارب). فائتمرت ثقیف فیمن یُرسِلونه الی النبی صلَّی الله علیه و سلَّم، حتی اجمعوا علی اَن یبعثُوا [ عَبْدَ یا لیل بن عمروبن عمیر و معه ] رَجُلین من الاحلاف و ثلاثه من بنی مالِک فبعثوا: عبد یا لیل، [ و معه ]الحکم بن عَمْروبن وهب بن مُعَتّب، و شُرَحْبیل بن غَیلان بن سَلمه و هما من الاَحلاف، رهَطِ عُروه بن مسعود. (امتاع الاسماع مقریزی جزء اول صص490 - 491). || شش قبیله از قریش: عبدالدّار، کعب، جُمَح، سَهم، مخزوم، عَدیّ. و آن بدانگاه بود که بنوعبد مناف از عبدالدّار حجابت و سقایت ستدن خواستند. || اسد و زهره و تیم.

واژه های نزدیک