(اسم مصدر) [عربی] [esteshāb] ۱. (فقه) حکم دادن به باقی بودن حالت سابق، هنگام شک داشتن در یک حُکم، مثلاً درصورت غیبت طولانیمدت کسی حکم به زنده بودن او میدهند. ۲. [قدیمی] کسی را به صحبت و معاشرت دعوت کردن.