فرهنگ دهخدا

اذیابینه

[اَ نَ] (اِخ)(1) مقاطعه ای از آسیای غربی وراء دجله در بلاد آشور قدیم و آن در مائهء اول بعد از میلاد مملکتی بود تحت فرمان برثیبن و سپس ترایانوس (تراژان) رومی بسال 114 م. آنرا بگشود و آنگاه دیکرانوس (تیگران) یکی از پادشاهان ارمنستان آنجا را فتح کرد و اهل آنجا را در زمرهء سپاه خویش بر علیه رومیان تجهیز کرد و بار دیگر سفیروس آنجا را تصرف کرد و اکنون بخشی از کردستان از اعمال موصل و شهرزور است. (ضمیمهء معجم البلدان). و رجوع به ادیابن شود.