[اَ بَ دی یَ] (ع مص جعلی، اِمص) جاودانی. پایندگی. لایزالی. دیرندگی. بی کرانگی در زمان.

(اَ بَ یَّ) [ ع. ] (مص جع.) جاودانی، پایندگی. ج. ابدیات.

(اسم مصدر) [عربی: ابدیّة] [abadiy[y]at] ۱. دوام؛ جاودانی؛ پایندگی. ۲. (اسم) آخرت. ۳. (اسم) ابد.

بقا، جاودانگی، خلود، دوام، دیرندگی، سرمدیت، همیشگی ≠ ازلیت

اَبَدیّت، زمانِ بی پایان است. در فلسفه و ریاضیات نیز یک مدت زمانِ نامحدود، ابدیت یا ابدی نامیده می‌شود. ابدیت یک مفهوم مهم در بسیاری از ادیان است که در آن به جاودانگی خدا یا خدایان، ابدی گفته شده است. برخی همچون ارسطو، همین مفهوم را در موردِ جهان هستی -با توجه به گذشته و آینده- بکار بردند و مانندِ اشکالِ ابدیِ افلاطونی، ابدیت را ضرورتی تغییرناپذیر در نظر گرفتند.